Liefhebber:
Onderwerp:
Mol – Team Hooymans.be... zij kwamen, zij zagen en zij wonnen met verve deze nationale vlucht uit Argenton in de reeks van de oude die meer dan 16.000 duiven telde. Met voorsprong, tegen verwachting, waren ze eveneens de snelste van 34.249 duiven!
“Ik heb er een slapeloze nacht opzitten, niet zozeer van euforie, eerder van de film – hét moment dat hij viel – keer op keer af te spelen in mijn hoofd,” lacht Gregory Bekaert. Hij stuurde in totaal 78 duiven mee, waaronder 14 jaarse marathonvliegers als voorbereiding voor Agen later dit seizoen. Maar liefst 45 duiven daarvan klasseerden zich nationaal. “Het is onverwacht, deze nationale palm,” verrast Bekaert die sinds 2019 kapitein is op het Molse schip van de Hooymans-armada.
Ode aan de vriendschap
Gregory, 52 lentes jong, heeft zijn duivensterren op de spreekwoordelijke duivenstofjas al meer dan verdiend, maar de uitgeweken Brasschatenaar is de nuchterheid zelve. “Iedere wedstrijd moet gevlogen worden en er zijn enorm veel aspecten die het duivenspel beïnvloeden.” Zelf prijst Bekaert zich zielsgelukkig, daar in Mol, leunend tegen Lommel. “Ik heb het geluk dat ik dag in dag uit met mijn passie bezig kan zijn. De mooie afspraken met Jan Hooymans, het fantastische team rond deze ‘duivenstam’, de leuke koffiesamenkomsten in de ‘rustigere’ periodes... Ik beschouw me niet als werknemer, als je volop leeft voor de duiven zoals ik, en de rest van de compagnie, dat zijn stuk voor stuk sterke vriendschapsbanden.” In een eerdere reportage schreven we reeds dat Gregory carte blanche krijgt van Jan Hooymans op vlak van de dagelijkse uitvoeringen. “Dit is nog steeds zo. Zowel de grote krijtlijnen als de fijne stipjes op de ‘i’. Natuurlijk is er frequent contact met de rest van het team. We wisselen kennis en kunde uit, bespreken individuele motivatietechnieken... Ik ben met mijn gat in de boter gevallen!” Jan kweekt en Gregory speelt (de pannen van het dak).
Vaarwel totaal weduwschap
Sinds 2023 besloot Bekaert om het motivatiegeweer van schouder te veranderen. “Klopt. Daarvoor hanteerde ik totaal weduwschap en wat nestspel voor bepaalde vluchten of naarmate het duivenjaar vorderde. Maar gaandeweg voelde ik aan de duiven, zowel aan de heren als dames, dat er ‘iets’ ontbrak naarmate de vluchten voorbij gingen. Dat ‘iets’ was de beloning. De beloning van een partner die fris en monter klaarzit als ze arriveren van een wedstrijd. De drift van verliefdheid, van aanwakkerend vuur tussen duiven onderling...” Zo geschiedde ook op deze Argenton waar de duiven – beide geslachten worden gespeeld op weduwschap – een uur samen in de teel mochten liggen. “Het is weliswaar een pak meer werk – dubbel zoveel duiven, die werkelijk picobello moéten zijn zowel qua lust als gezondheid – maar het plezier dat zij en ik hebben, spat van het hok”, lacht hij. Nadat ze een uurtje samen vertoefden, worden ze opnieuw uit elkaar gehaald en krijgen ze een laatste voederbeurt. Opnieuw een uur later worden ze ingemand. Zoals je kan lezen is een inkorvingsmoment niet snel-snel, maar zeer arbeidsintensief. “Tegen wie zeg je het! Men mag gerust weten dat de eerste training – die van de marathonduiven – gepland staat om kwart voor vijf ’s ochtends! De ochtendschemer is de eerste keren wat vreemd voor ze, maar eens ze het kennen, dan klepperen ze naar buiten en zijn ze weg voor een uur!” Om zes uur zijn de vliegduivinnen voor de nationaals aan de beurt, daarna de doffers en ten slotte de marathonduivinnen om acht uur. “Het voederen van de doffers is individueel en is met de soeplepel. Ook extra werk, maar je leert zoveel van iedere duif individueel en hebt als melker nagenoeg alles gezien en gehoord op het hok. Een absolute meerwaarde.” Zo komen we te weten dat de nationale winnaar én de snelste Argentonvlieger graag zijn portie al komt pikken als het nog in de soeplepel ligt. “Nu, de Hooymans-duiven zijn van nature nogal ‘vechtertjes’ en hij heeft – naar mijn beleving – een iets nieuwsgierigere aard, buiten zijn fierheid die hij uitstraalt op het hok.”
De voormiddag vliegt letterlijk en figuurlijk om, waarna Bekaert zich ’s middags een uurtje te rusten legt of zet om vervolgens er weer keihard in te vliegen voor de tweede shift. En die shift, beste lezer, die eindigt als de avond valt, want de marathonduiven worden gewend om ’s avonds thuis te komen. “Ik heb een vaste stek – op zo’n 35 kilometer – waar ik ze ’s avonds loslaat om 20u15. Naarmate de dagen schuiven, wordt dit steeds later en later. Het doel is poepsimpel: ze herkenningspunten leren én ze motiveren om nét dat tikkeltje extra power te laten ontdekken om dezelfde avond nog hun veilige thuishaven te bereiken… Daar waar, inderdaad, dan hun partner fris, monter en vol vuur de vluchtvlieger verwelkomt met zacht gekir of luid getrap.
Passie, Passie, en Passie
De duizenden kilometers die gereden worden, de ontelbare lepeltjes voeder die in de bakjes geschept worden, voor dag en dauw en tot ’s avonds laat in de weer zijn, dan kan je niet anders dan gek zijn van de duiven. “Gek op een goede manier”, buldert de winnaar. “Je mag de aanvoer van de beste duiven hebben, een goede accommodatie, enzovoorts, maar de band tussen dier en mens mag men zeker niet uit het oog verliezen. Ik behandel ze als gelijke.” Ook zo afgelopen zaterdag toen daar – tegen de lijn van verwachtingen in – de doffer neerstreek. “Je beseft dat het een vroege duif is, de kick wil je lichaam verlaten in een of andere vreugdedans, maar al rap realiseer je dat het duifje in alle rust – net zoals een normaal trainingsmoment – en op dezelfde manier moet binnen geroepen worden. Als jij, als duivenmelker, stress hebt, dan straal je dat sowieso af op deze slimme dieren, want dat zijn ze.” Met de loop der jaren, de nodige ervaringen – soms met lastigere leermomentjes – is Bekaert een duivensporter die vanuit zijn buikgevoel de kolonie in Mol met kunde ment. “Ik zal zelf nimmer een duif op wedstrijd sturen met 35 graden en oostenwind, no way. Zo ook afgelopen Valence. Oorspronkelijk stond deze vlucht op de agenda, maar het weerbeeld was dermate pover dat ik besloot om ze niet te zetten. Het is continu schakelen, waarbij je de verzorging, zeker de voederbeurten en samenstelling ervan, moet incalculeren.”
Natuur? Natuurlijk!
Bekaert zelf is een mens van en voor de natuur. “Als mens ben je ook een schakel van het ecosysteem en draag je mee zorg voor de eigen duivensportbeleving. Ik wil hier ook mee zeggen dat je de forme niet kan forceren. Zo merk ik dat de doffers in het algemeen meer onderhevig zijn aan het onstabiele weer. Wij spelen hier ook op tuinhokken, en je ‘voelt’ dat het piekmoment nog moet komen. Mijn duivinnen hebben er minder onder te lijden, van die wisselvalligheid.” Gregory zweert bij een bol knoflook – iedere dag vers, die de avond voordien in een emmer water mocht trekken. “Sowieso iedere dag een verse bol, als er sliertjes zichtbaar zouden zijn, dan bestaat er misschien het gevaar van schimmels of andere slechte gistingsprocessen.” Zo worden ook wekelijks, meestal op vrijdag, alle drinkfonteinen uitgewassen met javel en te drogen gehangen. “Ook de eetpotjes gaan het javelwater in. Als er bijvoorbeeld omega-vetten over het voeder worden gedaan en er blijft wat plakken, kan dat ook beginnen gisten.” Het is niet omdat er veel belang wordt gehecht aan natuurlijke bijproducten – zo krijgen alle duiven zondag en maandag een thee die bestaat uit 20 verschillende kruiden – dat de man met de witte jas niet wordt bezocht. “Om de veertien dagen wordt de dierenarts geraadpleegd.” Als er niets is, dan is het handen af en wachten op de forme. Zo werd enkel begin februari een kuur tegen tricho uitgevoerd en zo’n twee weken geleden iets voor de kop, daar de oorpluimpjes van de doffers nogal wars stonden. “Duivensport in haar essentie is en blijft: Goede duiven, Gezonde duiven, Goed hok, Goesting om er iedere dag in te vliegen, Geduld en er Graag mee bezig zijn.”
Dankzij deze prachtprestatie van de doffer telt team Hooymans.be uit Mol al haar vierde nationale titel. Eerder wonnen zij: 1+2 Argenton jaarse (2020), La Souterraine jaarse (2022) en Libourne jaarse (2023).
Auteur:
