Liefhebber:
Onderwerp:
Ha, we zijn d’r aan begonnen! Na weken mailverkeer, eindeloos telefoneren en een hoop geregel konden we eindelijk op weg naar onze eerste beginnende duivenliefhebber.
Tijdens de rit richting Balen kon ik mijn nieuwsgierigheid niet onderdrukken. Talloze dingen spookten door mijn hoofd. 19 Jaar oud en starten als duivenliefhebster, die kom je niet op elke straathoek tegen. Op zo’n moment is het duidelijk dat een mens in stereotypen denkt. ‘Wat zal de kleur van de stofjas zijn?’ ‘Zal ze een pet op hebben?’ Allerlei gelijkaardige vragen kwamen in mij naar boven. Ik weet het, bijzonder onnozel, maar wat moest ik gaan denken...
Maar goed, na een flinke rit kwamen we aan bij de woning van Lisa Versmissen. Ik zocht al gauw mijn gerief bij elkaar en haastte mij uit de auto. In mijn eerste stappen richting deurbel, merkte ik dat de poort spontaan openging. Op dat moment krijg je zo een beetje een blinddate-gevoel, maar dan zonder de romantiek wel te verstaan. Maar de poort ging verder open en daar stond een 19-jarige jongedame in jeans en zwarte trainingsjas. Ik kon meteen al mijn stereotypen opbergen. ‘Die ziet er vrij normaal uit,’ dacht ik bij mezelf.
Met heel veel spontaniteit heette ze mij welkom. Maar onmiddellijk was ook duidelijk dat er iets scheelde. ‘Je komt eigenlijk op een slechte dag.’ Ik keek haar verbaasd aan. ‘Ja, ik heb deze morgen voor de eerste keer mijn jonge duiven buitengelaten. Maar toen ik ze buitenliet, gingen ze onmiddellijk de lucht in. Nog geen twee minuten later hingen er drie roofvogels boven mijn hok. Ik weet niet de welke, maar eentje had er ook een duif van mij te pakken. Ik ben toen beginnen roepen en ik weet niet of het iets uithaalde, maar ze heeft de duif toch losgelaten. In ieder geval, de duiven stoven uiteen. Op dit moment heb ik er 7 van de 22 terug. Een drama!’
Je zag de wanhoop in de ogen groter worden bij het vertellen. Ik was aan de grond genageld. Op zo’n moment is het moeilijk om iets zinnigs te zeggen. Als duivenliefhebber heb je altijd veel stress bij buitenlaten van de jongen voor de eerste keer. Dit soort zaken heb je nu eenmaal niet in de hand! Je kunt er ook heel weinig tegen inbrengen. Het stellen van vragen werd dus vervangen door het rondkijken en zoeken naar duiven. Maar ja, die waren al een paar uur buiten... Uiteindelijk zagen we er nog een tweetal in de boom zitten en er fladderde ook nog eentje rond. Veel zin had het nog niet om ernaar te roepen, ze waren duidelijk nog in paniek door de omstandigheden.
‘Ja, het heeft echt nog niet meegezeten. Pech lijkt mij te achtervolgen. Vorig jaar had ik een ploegje van 25 jonge duiven. Met die beestjes wou ik voor de eerste keer deelnemen aan de prijskampen. Maar toen die goed aan het hok trainden, wou ik ze de eerste keer leren. Dus ik laat ze los op 3 kilometer en rij naar huis. Na uren is de eerste naar huis gekomen. Het bleek ook de enige die de thuishaven wist te bereiken. Ik zat werkelijk keihard in de put. Nadien heb ik gehoord dat er die dag veel Nederlandse duiven in onze regio gelost werden. Had ik het geweten, maar ja ik kan ze niet terug toveren hé!’ Op zo’n moment ben je sprakeloos. ‘Ai, das echt wel twee keer serieuze pech!’ dacht ik bij mezelf. Maar ja, daar heeft Lisa op dit moment niet echt een boodschap aan. Maar goed, ik was ervan overtuigd dat ik haar dag nog goed kon maken. We gingen even naar binnen om een koffietje te drinken en ik luisterde verder naar haar verhaal.
‘Ik ben voor het eerst met de duivensport in aanraking gekomen op school. In onze school werd een duivenhokje geplaatst. Ik volg daar de opleiding dierenverzorging. Wij mochten de verzorging van deze beestjes op ons nemen. Daar geraakte ik meer en meer begeesterd door het duivengebeuren. Van mijn leerkracht David Weyns kreeg ik toen vier duifjes cadeau. Prompt werd een klein kippenhokje omgebouwd tot een duivenhokje en de trein was vertrokken. Mijn mama en papa zagen dat mijn passie altijd maar groeide en stelden voor de geitenstal om te bouwen. Maar toen keek ik ook naar de ruimtes ernaast en dus kwam er na wat aandringen nog een volière en een klein kweekhokje bij. Ik vroeg wel wat raad aan mijn leerkracht en zo kwam ik toe aan de eerste maal kweken met mijn duifjes.’
‘Da’s just, da’s da promotiehok in de Sint-Jozefsschool in Geel.’ Ik meende mij een aflevering te herinneren op Plattelands TV. Daarin kregen de leerlingen alle aspecten van de duivensport stapsgewijs aangeleerd. Zo zie je dat de positieve promotie van onze sport door de KBDB in samenwerking met scholen zijn effect niet mist.
Zo weten we hoe Lisa in aanraking kwam met de duivensport. Graag geef ik als aanvulling nog mee dat Lisa nog thuis woont bij haar ouders en haar jongere broer. Tijdens de weekends en in de vakantie is zij vaak aan de slag in de kinderboerderij. Dieren zijn dus wel degelijk de rode draad doorheen het pad dat zij wenst de bewandelen.
Maar het verhaal ging uiteraard verder. ‘In december 2018 heb ik voor de eerste keer de duiven gekoppeld om jongen te kweken voor het seizoen 2019. Ik wou graag een aantal keer deelnemen aan wedstrijden.’ Mijn volgende vraag laat zich al raden. Ik wou weten welke afstanden ze wilde spelen. ‘Euh, dat weet ik niet... Ik weet niet echt welke afstanden er zijn. Ik wil ze gewoon graag thuis zien komen na een vlucht. Ik heb daar nog niet echt over nagedacht. Gezien de miserie van vorig jaar, heb ik er ook niet lang over moeten nadenken. Pas op, ik heb wel van Bricon een klok gekregen en heb ook wat chipringen, dus ik ben er klaar voor.’
‘En verder, met welke vragen zit je zo nog als beginnende liefhebber?’ De lang voorbereide vraag lag eruit. ‘Weet je, het is vooral de onzekerheid en het alles meemaken voor het eerst wat het bijzonder lastig maakt. Pas op, ik ben mijn leerkracht zeer dankbaar voor alle aangereikte tips. Hier en daar probeer ik wel eens te bellen, maar ik heb nergens een rechtstreekse lijn om mij met raad en daad bij te staan. In mijn familie is er dan ook niemand die ooit met de duiven heeft gespeeld en dat maakt het er niet makkelijker op. Maar ik ben erdoor gebeten en zou graag een volwaardig duivenliefhebber worden. Allé, eigenlijk ben ik dat al want ik ben de trotse bezitter van een lidkaart bij de duivenbond in Meerhout. En die mensen zijn daar ook altijd supervriendelijk. Maar telkens er iets misgaat denk ik dat het mijn fout is... Ik heb vooral veel vragen naar de verzorging van mijn duiven. Het is ook de bedoeling om enkel met de jonge duiven te spelen, het is al moeilijk genoeg...’
Ik begin wat verder te polsen naar spelsysteem, voederen, entingen, dierenarts... Maar het wordt snel duidelijk, we hebben hier te maken met een startende duivenliefhebster met heel veel vragen en op dit moment iets te weinig antwoorden.
Ondertussen zijn we op het duivenhok beland en pakt Lisa vrij gezwind een duifje uit een nestbak. Je ziet duidelijk dat ze er de handeling en de feeling voor heeft. Onmiddellijk is er ook een rode doffer die begint te dansen in zijn nestschotel en haar het hof probeert te maken. Het is prachtig om zien. Misschien is de verfijnde kennis over duiven nog vrij beperkt, maar haar omgang met duiven toont dat er een echte duivendame opgestaan is.
Na enkele foto’s en nog even in de lucht kijken naar de achterblijvers, vertrekken we richting volgende halte. Zoals in de vorige krant vermeld hebben we voor Lisa iemand gezocht die haar het klappen van de zweep kan leren en haar op weg kan zetten naar echte prijsduiven. We rijden richting Oud-Turnhout waar Bart en Nance Van Oeckel wonen. We hebben hen warm gemaakt om als mentor Lisa op weg te zetten. Iets waar ze eigenlijk geen tijd voor hebben, maar we houden het erop dat de charme van Rik en Jan de doorslag hebben gegeven. Bij een flinke hagelbui kwamen we aan bij de mooie accommodatie van het immer joviale koppel. De deur ging open en daar stond Bart om ons welkom te heten in zijn alom gekende stijl. Allé ’t is te zeggen, hij had misschien niet zijn mooiste kostuum uitgekozen, maar hij had toch een mooie muts van de Rode Duivels op zijn hoofd gezet! Ik wist dat Lisa hen beide nog niet kende, dus als eerste indruk kon dat al tellen. Maar zo was het ijs ook onmiddellijk gebroken, ondanks de zenuwachtigheid en drempelvrees bij Lisa.
Bij een tas koffie stelde Lisa zich voor en vertelde grosso modo hetzelfde verhaal als wat jullie hierboven lazen. Je zag de puzzelstukken in de ogen van Bart in elkaar vallen. Bij haar manier van aanpakken werd duidelijk dat het met de juiste ondersteuning een succesverhaal kon worden. Allé we bedoelen vooral dat zij haar vrouwtje zal kunnen staan tussen al het mannelijk geweld in het lokaal. We wijzen er graag ook op, dat vele gerenommeerde duivenhokken ook wel een vrouwelijke ‘touch’ nodig hebben om tot successen te komen. En jawel, daar hebben we met Nance uiteraard ook de vrouw op juiste plaats.
Vrij snel gingen we over van een onwennig kennismaken naar de ware toedracht van al onze goede bedoelingen. Bart stak van wal om de eerste wijsheden aan Lisa aan te geven.
‘Lisa, je hebt ongelooflijk veel pech gehad met die roofvogel. Ook wij hebben daar grote problemen mee. Wat wij wel gemaakt hebben is een constructie waardoor de jonge duiven al verschillende malen op de valplank hebben gezeten en dus de weg naar binnen snel vinden. Maar dan nog, als je ze de eerste keer buiten laat is het altijd met dichtgeknepen billen. Graag geef ik je wel wat tips naar hoe je er nu best mee omgaat. Dat je ze best een paar dagen binnenhoudt, spreekt voor zich. Maar je mag ze niet gaan verwennen met overvloedige granen. Best geef je ze vandaag maar een kleine portie eten. De duiven hebben een enorme stress opgedaan en op zo’n moment is de vertering niet naar behoren.’
Ik kijk richting Lisa en zie haar geïnspireerd luisteren. Aan haar ogen zie je de vragen van wat voederen, hoeveel voederen, wanneer voederen zo eruit rollen. Ook Bart zag dat hij onmiddellijk een juiste snaar had aangetikt.
‘Het voederen van de jonge duiven is één van de belangrijkste zaken die je in acht moet nemen. Ik spreek graag in grammen. Ik reken ongeveer 35 gram voer per duif. Als het wat kouder is, hebben ze wat meer nodig. Als het warmer is, uiteraard iets minder. Maar je mag een jonge duif nooit overvoeren, want dan krijg je onmiddellijk te maken met allerlei mankementen. Ze worden sneller ziek, trainen minder goed en presteren bijgevolg ook niet zo goed. Bij het voederen moeten ze op het einde nog altijd evenveel trek hebben als bij het begin. Je hoort dat het best bij het eten. Het tikkende geluid gaat bijzonder snel bij gezonde duiven. Wanneer dit vertraagt scheelt er iets aan de duiven of heb je ze teveel gevoederd.
Daarnaast moet je er te allen tijde voor zorgen dat jij de baas bent op het hok. Ik verklaar mij nader. Hier bij ons hanteren wij de zeven-seconden-regel. Wanneer de duiven buiten zitten en ze mogen binnen om te eten, dan werken wij met een bel. Van bij het eerste belsignaal tellen wij tot zeven. Daarna gaat de klep onverbiddelijk dicht tot na de voederbeurt. Het duurt niet lang vooraleer je er op deze manier voor zorgt dat ze allemaal goed luisteren. Dit zorgt er trouwens ook voor dat je niet eindeloos moet blijven naar buiten lopen voor de laatkomers. Oude duiven in het seizoen is uiteraard nog iets anders, maar vermits je enkel met jonge duiven wil spelen is dit een gouden regel. Ik hoor ook dat je nog een tweede ronde kweekt en deze erbij wilt steken. Ik zou die wel eventjes apart houden totdat ze goed eten en dan pas samenbrengen. Anders overvoeder je de eerste ronde terug en krijg je onherroepelijk iets sneller met allerhande ziektes te maken.’
Ondertussen zijn we richting de hokken van Bart en Nance gestapt en vervolgt de resem praktische tips. Eentje wil ik graag nog meenemen in deze reportage en dit betreft het organiseren van het hok. Licht, lucht en warmte zijn codewoorden om het vormpeil van een duif mee te bepalen. Ik verklaar mij nader. Ten eerste is er het licht. Meer licht zorgt voor extra vorm, minder licht zorgt uiteraard voor het omgekeerde. Bij de kweek zorgen voor extra licht doet de vitaliteit van de kwekers sterk toenemen. Bij de vliegduiven wordt nu het omgekeerde toegepast en worden de duiven verduisterd om de vormpiek naar een later moment te brengen. Ten tweede is er lucht. Je moet zorgen voor voldoende zuurstof op de hokken. Hier kunnen wij dit met de volières makkelijk organiseren. Voldoende lucht betekent evenwel niet tocht. Als laatste hebben we warmte. Een duif krijgt door warmte een extra boost naar vormpeil toe. Bij sommige liefhebbers hoor je in hoogseizoen dat het te warm is op de hokken. Bart is eerder van een ander oordeel. Je moet er alleen voor zorgen op zo’n moment dat de verluchting voldoende is en dan zijn er weinig problemen.
Terug aan de koffie overlopen we nog even wat er de komende maanden allemaal te gebeuren staat. Er wordt door Bart ook meteen een hokbezoek gepland bij Lisa om een correct beeld te hebben van de infrastructuur. Daarnaast wordt dierenarts Raf Herbots ingeschakeld om Lisa op medisch vlak te ondersteunen. De spreekwoordelijke koe wordt meteen bij de horens gevat en je ziet dat dit bij Lisa de tegenslag van die morgen toch een beetje heeft verzacht. Er is een hernieuwd elan gevonden dat deze jongedame op weg moet zetten voor de eerste echte stappen in de duivensport.
Vanuit De Duif zijn we bijzonder erkentelijk voor de inspanning van Bart, Nance en ook Raf om dit mogelijk te maken. We weten dat dit uitzonderlijk is, zeker gezien hun drukke agenda’s. We willen hen bij deze dan ook nog eens extra bedanken. Maar genoeg over de begeleiders, vanaf nu is de kick-off voor Lisa gegeven. De komende maanden willen we dan ook vooral het verhaal van Lisa brengen. De leuke weetjes, de tegenslagen, de leermomenten en vooral de positieve vibe die dit aan onze duivensport geeft. Elke maand komt het wel en wee uit Balen aan bod, wij zijn alvast de eerste supporters. Ik zou zeggen, zet hem op Lisa! Yes you can!
Wilt u weten hoe het Lisa dit seizoen verder vergaat?
Neem dan nu een abonnement!
Auteur:
