Liefhebber:
Onderwerp:
Nazareth – Walter en Juliet De Ruyck, afkomstig uit Kruishoutem en veertig jaar geleden uitgeweken naar Nazareth, wonnen de openingsklassieker uit Bourges. Er kwamen zo’n 3.300 duiven méér dan vorig jaar aan de start. Het jaarse duivinnetje van Walter won de reeks tegen 18.785 duiven én om het delirium volledig te maken: snelste van het ganse pak van 42.791 duiven!
In vrijwel ideaal duivenweer werden de vlucht zaterdags om 9:45 gestart. De vijfde inzet van De Ruyck werd geklokt om 15u25,45 aan een gemiddelde snelheid van 1.365,47 m/m over een afstand van 465 kilometer. Daarbij vloog ze negen meters sneller dan de duif van Casaert-Senechal (Russeignies, 438 km). De oud-winnaars van het Algemeen Kampioenschap Oost-Vlaamse Vereniging (OVV) beseffen maar al te goed wat een krachttoer zij neerzette.
De aanhouder wint
Als kind waren ze ten huize De Ruyck geen voorstander van de duivensport. “Ik herinner me nog goed dat ik een vreemd duifje had opgevangen, maar toen ik terugkeerde van internaat in het weekend was dat duifje verdwenen”, mijmert Walter. “Ook stuurde ons moeder de landmeter – die het vliegpunt kwam vaststellen – destijds wandelen.”
De Ruyck is absoluut geen onbekende in Oost-Vlaanderen noch in de Belgische duivensport. Eind jaren negentig was er een dipje in het duivensportgebeuren. “De kolonie was een allegaartje geworden, een hutsepot van soorten, formaten, karakters... Een belangrijke kentering was de stopzetting van Alois Ghyselinck (Nazareth). Hier nam ik de beste weduwnaars over.”
Naast de kwaliteit van duiven, miste Walter natuurlijk niet om de hokken te optimaliseren. “Tuinhokken die zo’n halve meter boven de grond staan en met grote glaspartijen vooraan”, toont hij. Omdat duiven ware zuurstofverbruikers zijn, voorzag De Ruyck voldoende verluchting en zorgde ervoor dat de duiven nooit of te nimmer in de tocht zouden zitten.
Straffe vluchten, straffer eten
‘Goed eten, goed vliegen. Goed gevlogen, best eten.’ Het kon een reclameslogan van een of andere voederfirma zijn, maar ook Walter is aanhanger dat het beste paard de beste haver krijgt. “Het sportvoeder hier bestaat uit vier verschillende merken en samenstellingen”, somt hij ze anoniem op. “Het is ontzettend belangrijk – zeker gezien het programma dat ze moeten afwerken – dat de verbruikte brandstof en aangeboorde reserves zo snel en efficiënt als mogelijk terug op peil staan.”
Bij aankomst mogen ze hun krop volstouwen met een serieuze sportmengeling en wordt het water verrijkt met Belgasol. Daags na de vlucht krijgen ze B.S.
Op sabbatsmomenten is het observatie en kuisen. “Er zal hier geen halve dag een strontje liggen.”
Alles wordt gezien en waar nodig – goddank is dit zeer zelden het geval – wordt een kuurtje op het gevoel gegeven. “Medicatie, poedertjes en zalfjes... het dient om te genezen, te ondersteunen. Niet om van ezels renpaarden te maken.”
Hoge vlucht van emoties
Een klassieker winnen... Welke duivensporter droomt hier niet van? Juliet en Walter waren er al enkele keren zeer dichtbij, maar hét ideale puzzelstukje ontbrak. “Een derde nationaal op Châteauroux (2021), tal van eervolle vermeldingen op provinciale vluchten.”
“Het is hier een heksenketel van jewelste geweest. Dat terwijl ik eigenlijk graag de duiven zie thuiskomen.” Maar dat was dus buiten de winnares gerekend. Zij zorgde ervoor dat het een kleine volkstoeloop werd rond de hokken van Walter.
Het duifje, vuilblauw met enkele witte sproetjes op kop en stuit, staat nog op volle vleugel. Ze beschikt over malse pluimen, een ijzersterk karkas en beenharde spieren. “Het is er eentje aan de kleine kant – Messi is ook geen reus – maar een winnaar wordt mooier dankzij de prestatie zekers?” buldert hij relativerend. “Ach, ik ken niets van schoonheid van de duiven, van bouw, kop-vleugel-staart-verhoudingen… Het blijven fantastische beesten die zelf de weg naar hun hok moeten vinden.”
Stabieler weer aub
Walter, op rust gesteld na 43 jaar in ploegenarbeid in de textielsector, is geen vroege vogel. “Ik ben baas over mijn duiven en niet andersom.” De wekker galmt om 8 uur en na het ontbijt en de online nieuwsberichten gelezen te hebben, start de verzorging van de duiven rond 9 uur. Zoals eerder aangehaald is hygiëne belangrijk voor hem. Na de trainingen aan huis vertoeven de duiven, zowel doffers als speelduivinnen, tot 16 uur of 17 uur in rennen. “Behalve als de wind verkeerd staat, dan mogen ze kiezen: in het hok of volière.” Gezien er gespeeld wordt op tuinhokken is het conditiepeil sterk afhankelijk van het weer. “Meestal beginnen ze royaal dons te smijten vanaf half mei, als de temperaturen wat stabieler zijn.” Voorts hecht hij belang om de temperatuurverschillen op het hok tot een minimum te beperken. “Zodra ze voorspellen dat het ’s nachts onder de 10 graden gaat, trek ik de verluchtingsschuiven dicht.” Blijkbaar hebben de duivinnen minder last van het slechte weer. “Momenteel zijn het inderdaad vooral mijn dames die vroeger komen. Zo ook op Bourges, de eerste vijf geklokte waren duivinnen.”
Vrije liefde en stamopbouw
Op het kweekhok telt de vrije keuze. Twintig kweekdoffers kunnen op hun gevoel kiezen uit 23 duivinnen. “Ik houd enkel in de mot dat het geen vader/dochter- of broer/zus-koppel wordt, maar voor de rest: let it be! De mens doet toch ook graag zijn eigen goesting”, knipoogt hij.
Zo komen we te weten dat de vliegduivinnen, waaronder de nationale winnares, vaak lesbisch zijn. “Ik zou ze dag na dag uit elkaar kunnen zetten, maar die verliefdheid onder elkaar is ook natuurlijke motivatie. Wie ben ik om ze dan een halt toe te roepen?”
Geen angst voor een massa eieren die de dames leggen willen we weten? “Het duifje dat zevende nationaal vliegt, heeft op maandag haar eerste ei gelegd, woensdag haar tweede en donderdag de mand in richting Bourges met lossing op zaterdag. Het zal wel niet zoveel kwaad gedaan hebben, aangezien ze in de top 10 nationaal staat”, klinkt het nuchter.
Auteur:
