PATRICK LISMONT - 3e Olympiadeduif Halve fond Maastricht 2024

Vandaag bevinden we ons in Bekkevoort, een kleine gemeente gelegen in het noordoosten van de provincie Vlaams-Brabant. Wie afrit Bekkevoort neemt op de autosnelweg E314 en zich richting het zuiden begeeft, zal al snel tot de vaststelling komen dat hier de eerste boomgaarden met fruitbloesems opduiken in het landschap, adembenemend mooi in deze tijd van het jaar trouwens. Hoewel Bekkevoort nog tot het Hageland behoort kan je gerust stellen dat het een van de toegangspoorten is naar de bloesempracht van Haspengouw. Een afrit zeker de moeite waard om eens te nemen dus.

Wie niet van bloesems houdt kan zich ook richting Bekkevoort begeven om de duiven die je er kan vinden, hier in de streek woont immers menig sterk spelend melker. Een van de absolute uitblinkers is Patrick Lismont (58), reeds jaren een gevestigde waarde en zo iemand van wie je kan zeggen, als je Lismont klopt zal je niet ver van de overwinning zitten. Vooral zijn doffers knallen op de vitesse (in 2015 werd Patrick “Superstar van het jaar snelheid” in onze Gouden Duif-competitie).
De kop boven dit artikel luidt “Algemeen Kampioen Vlaams-Brabant” en “Olympiadeduif”, maar evengoed hadden we het kunnen hebben over Nationale of Provinciale Asduiven of andere kampioenschappen, de erelijst van Patrick is reeds lang en er blijft steeds maar bijkomen.

Succesvolle koppeling

Patrick komt niet uit een duivennest, pa was immers zelf geen melker. Toch komt Lismont, geboren in Tienen en opgegroeid in Budingen, wel degelijk uit een duivengeslacht, zijn grootvader en nonkels waren immers allen melkers, alleen vader Emiel was dus, voorlopig, gespaard gebleven van de duivenmicrobe. Patrick daarentegen was flink aangestoken en op 16-jarige leeftijd begon hij in 1982 te spelen thuis, op eigen naam. Vanaf het tweede jaar dat Patrick speelde begon pa er blijkbaar ook zin in te krijgen want hij kwam mee letten. Vandaag de dag speelt Emile, aangestoken dus door zijn zoon, nog steeds zelfstandig, en eveneens zeer verdienstelijk, met de duiven.
In 1989 verhuisde Patrick naar Bekkevoort, hij huwde en vanaf dat moment kwam vader de duiven helpen verzorgen. Over dat huwelijk valt trouwens ook wel iets te zeggen. Sonja Schroeven (57) groeide ook op niet al te ver van de duivenhokken. Haar opa, vader en broer, allen hebben of hadden ze duiven. Eddy Schroeven (waarvan u twee weken geleden een reportage kon lezen in deze krant) is een neef van Sonja, en zo spelen er nog wel wat Schroevens hier in de streek. Sonja is zelf niet echt duivenmelker, al is ze wel heel erg betrokken bij de hobby van haar man en helpt ze ook bij de verzorging.
Patrick: “Mijn vrouw kent niet veel van duiven, maar ze doet altijd perfect wat ik haar zeg te doen, ideaal dus. (lacht) Ik werk ook met kleurringen zodat ze weet wie waar moet zitten, anders ziet ze het verschil niet, dat zijn allemaal grijze duiven voor haar. (lacht)” Er mag dus gerust gesteld worden dat Patrick en Sonja een zeer succesvolle koppeling is.

Basis van de stam en kweek

Patrick: “De basis van mijn hok zijn hoofdzakelijk de duiven van mijn eigen soort. Oorspronkelijk waren dat allemaal rode, maar die kleur is er nu eigenlijk zo goed als uit.” 
Patrick haalt niet veel bij en doet vooral af en toe enkele gerichte versterkingen. Zo haalde hij duiven bij Maurice Haesevoets (Alken, overleden in 2017) waaruit hij een heel goede kweker overhield en hij was ook heel goed met de duiven van Marc Vandevelde (Attenhoven) die hoofdzakelijk Gaston Van de Wouwer-duiven op zijn hok heeft.
Enkele jaren geleden kocht Rainer Leisegang (Hattorf, D) een bon van Patrick. Rainer heeft een van de betere kweekhokken van Duitsland en hij was zeer onder de indruk van de duif van Patrick. Hij nam terug contact op met Lismont om het jaar nadien wat jongen te kunnen testen. Vanaf het eerste jaar bleken de duiven van Patrick een schot in de roos in Duitsland en sindsdien zijn beide heren blijven samenwerken en verhuizen er ieder jaar duiven in beide richtingen. Zo komt de B23-20046896, 11e Nat. Asduif snelheid jonge, uit een doffer van Leisegang gezet tegen een duivin afkomstig uit het eigen hok.

De accommodatie in Bekkevoort bestaat uit 13 kleine hokken en een kweekhok. Op dit kweekhok zitten 25 kweekkoppels, en jaarlijks worden er een 150 jongen gekweekt. De duiven worden begin december gekoppeld en alle duiven mogen in de winter een ronde jongen grootbrengen (de eerste ronde van de kwekers wordt onder de jaarduiven gelegd). Ook de vliegers dus, waarvan de beste tegen mekaar gezet worden om ze zo uit testen als kwekers. De plaatsjes op het kweekhok zijn echter zeer duur.
Een duivin moet zich in principe bij Patrick vier jaar bewijzen als vlieger alvorens ze definitief naar het kweekhok mag. Dat ze ook in dit vierde vliegjaar nog lang niet uitgeblust zijn bewijst “Olympic Lisa” (B20-2119776) die in haar vierde jaar 3e Belgische Olympiadeduif Cat. B (halve fond) werd in Maastricht begin dit jaar.

Patrick hanteert een scherp mes. Hij heeft een hekel aan duiven die niet willen vliegen, vliegen ze niet goed, trainen ze niet scherp genoeg, dan gaan ze eruit. Wat hij wel niet meer doet is selecteren op uiterlijk.
Patrick: “Iedereen heeft een eigen smaak van duiven, en we vinden allemaal iets anders mooi. Het is echter een dooddoener van jewelste in de duivensport dat iemand kan zien of het echt een goeie is, en toch blijven we allemaal naar dat uiterlijk kijken. Persoonlijk zie ik graag een goed oog en voel ik graag heel zachte pluimen. Alle toppers hebben zeer zachte pluimen. Kunst is wel te herkennen wat zeer zachte pluimen zijn. Maar verder, in alle kleuren en modellen heb je goeie en slechte.
Ik had eens een jonge. Ik had die zeker al 3-4 keer willen opruimen omdat ik ze zo lelijk vond. Wanneer er iemand op bezoek kwam was dat een duif die ik niet durfde laten zien. (lacht) Gelukkig heb ik ze telkens terug gezet en toch maar niet opgeruimd, ze heeft 18 keer gevlogen, 3 keer 1e en 17 keer prijs. Sindsdien ruim ik niet meer op naar uiterlijk maar enkel nog kijkend naar prestaties.

Spelsysteem: 1 ploeg doffers, 1 ploeg duivinnen

Lismont heeft, naast de jongen, twee ploegen waarmee hij speelt. 36 weduwnaars die zich mogen uitleven op de vitesse en 40 duivinnen die op de hafo gespeeld worden. Beide geslachten worden op het klassieke weduwschap gespeeld en hebben dus een thuisblijvende partner. De duivinnen worden ingezet op vluchten tot een 400 km (Orléans). De jongen worden vooral getest op de vitesse en een klein beetje op de hafo.
De oude vliegen al uit van februari (rovers zijn hier gelukkig geen groot probleem, de verliezen minimaal) en zijn nu een 3-4 keer weggevoerd (dit interview werd afgenomen op 25 maart), volgend weekend moeten ze normaal gezien de mand in voor Momignies.
Patrick: “Ik begin wel alleen als ze in orde zijn, anders wacht ik. Eens het seizoen bezig, geef ik wel altijd mee. Als het echt te heet is naar mijn zin, dan korf ik ze al wel eens in op een Soissons of een andere kortere afstand dan hun oorspronkelijke vlucht.”
Met de jongen wordt tussen 10-15 keer gereden, dit is Sonja haar taak, opbouwend tot een 20-30 km. Daarna wordt er niet meer gereden, enkel nog van huis af getraind.
Patrick werkt in de brouwerij waar het wereldberoemde Hoegaardens witbier wordt gebrouwen en was zodoende nooit thuis om de duiven ’s morgens te laten trainen. Hij heeft wel hulp van zijn vrouw en duivenvriend Julien Mollu, maar een echte melker hoort toch zelf zijn duiven te zien vliegen. Hoe kan je anders hun vorm inschatten?
Patrick werkt nu echter in drie ploegen en daarom heeft hij beslist om voortaan de weduwnaars en de jongen toch ook ’s morgens te laten vliegen. De ene week ziet hij ze dan ’s morgens vliegen en de andere week ’s avonds.
Er wordt alle dagen getraind behalve op de dag van inkorving. De weduwnaars, die enkel vitesse vliegen, trainen ’s zondags wel, de dames, de hafoploeg dus, traint zondags niet. Zondag is de vrouwen hun baddag. De duivinnen krijgen hun bad in de volière, de doffers kunnen buiten na het trainen een bad nemen. Ook de jongen mogen zondags genieten van een welverdiend bad.
De duivinnen worden verduisterd, de weduwnaars niet. Volgens Lismont is dit niet nodig aangezien dat zij toch maar vliegen tot begin augustus. Ook de jongen worden verduisterd van eind februari tot begin mei (één maand langer dan de duivinnen) en vanaf de langste dag van het jaar worden ze ook bijgelicht.

Motivatie

De jongen worden gemotiveerd met de schuifdeur. Deze doet normaal gezien zijn intrede na 2x Momignies. De schuifdeur gaat dan open 1-1,5 uur voor ze de mand ingaan. Bij thuiskomst blijven de ze dan samen tot ’s anderendaags ’s ochtends, daarna begint hun luie zondag. Dit seizoen wil Patrick eens uittesten om de jongen pas later op de schuifdeur te brengen. Hij merkte in het verleden dat vanaf half augustus de scherpte er wat af was en hij hoopt dit zo te verhelpen.
De weduwnaars (de vitesseploeg dus) krijgen voor iedere inkorving hun partners te zien, dit gedurende een 30-45 min. Ook tijdens het opleren in het voorjaar gebeurt het op mooie, zonnige dagen wel eens dat de weduwnaars hun partners al eens te zien krijgen. Doffers vragen nu eenmaal meer motivatie dan duivinnen. Bij de duivinnen gebeurt dit pas vanaf de hafo omdat ze dan naar twee nachten mand gaan, maar ook dan niet echt lang, 5-15 min, afhankelijk met wie hij begint in te korven.
Bij thuiskomst mogen de weduwnaars samenblijven met hun partner en dit 1,5 tot 3 uur na de wedstrijd. In principe worden ze pas gescheiden eens ze samen in de schotel zijn gaan liggen. Voor de doffers vindt Patrick het belangrijk om een zeer intense band te creëren met hun partner. De duivinnen krijgen op de vitesse voorafgaand aan de vlucht geen partner te zien, vanaf de hafo wel. Bij thuiskomst mogen ze natuurlijk wel samen, maar ten laatste om 19 u gaan ze terug uit mekaar. Bij thuiskomst ligt er een beetje voer op de hokken, maar echt gevoerd worden ze allemaal pas nadat ze terug zijn gescheiden. Patrick vindt het zeer belangrijk dat iedere duif rustig en op zijn gemak kan eten en herstellen. 

Voeding, bijproducten en medicatie

Ook wat voeding betreft is er een verschil tussen beide geslachten. Niet omwille van het geslacht, maar omdat ze andere soorten vluchten vliegen. De duivinnen krijgen begin van de week 50% Vandenabeele van Beyers en 50% Super Recup van Anthoons. Naar het einde van de week toe krijgen ze een mengeling die tevens 50% Super Recup Anthoons” bevat maar de Vandenabeele wordt vervangen door 50% Sport (Vanrobaeys en Anthoons).
De weduwnaars op hun beurt moeten het doen met 50% Vandenabeele van Beyers en 50% Sport in het begin van de week. Halfweg de week wordt er dan overgeschakeld naar enkel sportmengeling.
Bij thuiskomst krijgen ze dezelfde mengeling te eten die ze voordien kregen. Zoals eerder reeds aangegeven is het wel belangrijk te vermelden dat ze hun eten bij thuiskomst pas krijgen nadat ze terug gescheiden zijn, zodat ze rustig kunnen eten.
Wat bijproducten betreft volgt Lismont de schema’s van Gert Jan Beute. Regelmatig gaat er omega-olie over het voer met biergist of vitamineral, maar ook LTW kruidenelixer en MG Olympic worden op regelmatige basis toegediend. Bij thuiskomst krijgen ze ook elektrolyten, en al deze producten zijn dus van Beute.
Patrick: “De trend tegenwoordig is om steeds minder medicatie te gebruiken. Vroeger werd er vaak nogal snel naar medicatie gegrepen denk ik. Hier spelen de bijproducten een belangrijke rol. Hun rol is zorgen voor de nodige ondersteuning en proberen te voorkomen dat de duiven ziek worden. Voorkomen is nog altijd veel beter dan genezen!”
De dierenarts van dienst ten huize Lismont is Stijn Rans (Herent). Patrick probeert hier zo weinig mogelijk te komen. Voor de kweek en voor het vliegseizoen wordt er op controle gegaan. Als er gedurende het seizoen een probleem opduikt wordt er natuurlijk ook naar de dierenarts gereden, maar liever dus niet.
In het voorjaar wordt er gekuurd tegen tricho maar tijdens het seizoen wordt er niet meer gekuurd. Deze kuur krijgen zowel de oude als de jonge. De jonge worden ook behandeld voor de luchtwegen om ze fris en zuiver aan de start te krijgen, bij de oude gebeurt dit al drie jaar niet meer.
Daarnaast probeert Patrick zo weinig mogelijk medicatie te gebruiken. In gele druppels is hij al een tijd zijn geloof verloren, die worden niet meer toegediend. De duiven krijgen dus enkel nog de verplichte entingen. De oude krijgen paramyxo/herpes in het voorjaar en worden in het najaar gekuurd tegen paratyfus (geen enting). De jongen worden geënt tegen de pokken en worden, naar tevredenheid van Patrick, nu reeds voor het derde jaar op rij ingeënt tegen paramyxo/rota.

Blijf je systeem trouw

Zoals wel meer kampioenen hamert ook Lismont erop dat het belangrijk is je systemen aan te houden. Of dit nu je spelsysteem betreft, voeding, bijproducten, medicatie... nooit te snel zomaar veranderen.
Patrick: “Er zijn melkers telkens ze niet goed spelen, de hele boel omgooien, dat is verkeerd. Als je vorig jaar goed kon spelen op die manier, waarom dan dit seizoen niet meer? Ieder heeft zijn manier om met de duiven te spelen, en win je veel, dan wil dat zeggen dat je iets goed doet. Heb daar dan vertrouwen in, ook wanneer het eens slecht gaat.”

Patrick Lismont is een man en melker die duidelijk weet wat hij wil en hoe hij het wil. Hij is standvastig maar evengoed flexibel. Hij gelooft in zijn manier van werken en houdt die ook consequent aan, slaat niet in paniek bij een vormdip, maar staat wel degelijk open om af en toe, weloverwogen, nieuwe dingen uit te proberen. Een mix van eigenschappen die zo goed als alle goede spelers hebben.