MICHEL LOSSIGNOL - Gouden Duif-winnaar Belgie 2024

Michel Lossignol, een naam die ondertussen gemeengoed is in de duivenwereld van de Lage Landen. Een naam echter die ook synoniem staat voor een triumviraat, een heilige drievuldigheid, de drie koningen van Budingen. We gaan niet overdrijven met de kerstsfeer, het betreft tenslotte geen Messias geflankeerd door een os en een ezel.

Wel brengen we u graag het verhaal van een gepensioneerde treinconducteur die samen met zijn spitsbroeder en hun leermeester de pannen van het duivenkot speelt. Het verhaal van Michel Lossignol (69), Geert Vlaeyen (57) en Leon Kermerlinckx (93), de stoere, de lange en de wijze.
Sinds 2018 spelen deze heren samen met de duiven in de tuin van Michel. Geert verzorgt de kwekers en Leon houdt steeds een oogje in het zeil en staat de twee jonkies iedere dag bij met raad en daad. Michel groeide op als Brusselse ket maar bracht zijn zomer door bij opa in Budingen waar hij het duivenvirus opliep. Geert werd dan weer aangestoken door zijn oom Louis Vlaeyen en Leon ten slotte leerde met duiven spelen in de tijd toen dieren nog konden spreken en zowat iedereen van de fabrieksarbeider over de dorpspastoor tot de burgemeester zelf, met duiven speelde.

De heren leerden mekaar kennen aan de toog van, hoe kan het ook anders, het duivenlokaal. Michel en Leon aan de betalende kant, Geert aan de arbeidsintensieve kant. Leon werd stilaan te oud om nog alleen te spelen, Geert had het druk met zijn job en ook Michel kon best wat hulp gebruiken. Een samenspel was geboren. Leon vond zijn bijdrage te beperkt om zijn naam mee aan het samenspel te lenen. “Als Leon er niet bijstaat, dan ik ook niet”, zei Geert, vandaar dat de naam van het samenspel simpelweg als Michel Lossignol op de uitslagen prijkt.
En wat voor uitslagen! Stormenderhand veroverden ze de top van duivenland, wat resulteerde in een vrachtwagenlading 1e prijzen, titels en kampioenschappen (zie kader verderop). In 2020 mochten ze reeds het hoogste trapje betreden op ons Gouden Duif podium. Vorig jaar werden ze 2e en dit jaar staan ze weer bovenaan de uitslag te fonkelen als de kerstster boven die ene, welbekende stal. Bovendien werden de heren, als kers op de spreekwoordelijke taart, ook nog eens Superstar van het Jaar Snelheid. Het zilveren duifje voor Superstar van het Jaar Halve fond stond sinds 2020 reeds op de buffetkast van Michel te pronken! Het is dus zeker niet overdreven te stellen dat Michel, Geert en Leon de titel Gouden Duif over 5 jaar verdienen. Helaas bestaat deze prijs niet, we zullen er dan maar gewoon een glaasje champagne extra op drinken. Over champagne gesproken. Michel had tijdens ons gesprek kleine oogjes, hij had het weekend voordien zijn verjaardag gevierd en de enige bubbels waar hij zin in had waren die van de Dafalgan. 
Geert zat te glunderen als een frisse reebok aan het begin van het paarseizoen en Leon was helaas niet aanwezig omdat zijn gezondheid dit niet toeliet. De winters zijn zwaar wanneer je zijn gezegende leeftijd hebt bereikt. We hopen vooral van harte dat hij van de zomer weer paraat zal zijn om zijn twee poulains bij te staan. Ongetwijfeld kunnen ze het ondertussen zonder hem, maar het zou zoveel minder plezant zijn.

Ook al hebben de heren gezamenlijk reeds meer dan twee eeuwen op de teller staan, toch staan zij mee voor het moderne duivenspel, het duivenspel van de samenwerking. Vroeger was een melker een eiland, een eenzaat die het opnam tegen de andere eenzaten. Nooit feestjes in het weekend, geen tijd voor andere zaken laat staan vakantie, het hele gezin moest wijken voor de passie en daar waar de weduwnaars op het duivenhok zaten, vonden we de duivenweduwes in huis, alleen op de bank wachtend tot manlief eindelijk naar binnen kwam. Dat is echter steeds minder van deze tijd. 
Michel staat in voor de vliegers, Geert verzorgt de kwekers en verricht bergen werk vanachter zijn pc en Leon waakt over zijn “duivenzonen” als een haan over zijn erf.
Groot praktisch voordeel aan de samenwerking is natuurlijk dat de een kan inspringen voor de ander wanneer die familiale of andere verplichtingen heeft. Een ander niet te onderschatten pluspunt is dat ze van een solosport een teamsport hebben gemaakt. Lief en leed, winst en verlies, euforie en zorgen, alles kan gedeeld worden. Je kan in je eentje een hele fles champagne soldaat maken, samen met je makker(s) klinken op de overwinning is toch zoveel leuker.

Een beetje vervelend voor uw ondergetekende is dat met Michel Lossignol en Gerard en Bas Verkerk onze wedstrijd krek dezelfde winnaars kent in België en Nederland als in 2020. Nu is iedere overwinning in deze toch wel aartsmoeilijke competitie altijd oververdiend en we gunnen het alle betrokkenen dan ook van harte. Voor mij als schrijver was het echter geen cadeau.
Naar aanleiding van hun beider overwinningen in 2020 verschenen natuurlijk reeds zeer uitgebreide reportages. Zelfs dit jaar kon u nog uitgebreid lezen over hen. Over Lossignol verscheen begin dit jaar nog een reportage naar aanleiding van hun 2e plaats van vorig jaar en Bas, tja Bas kwam dit jaar ook meermaals in de krant met overwinningen en resultaten om simpelweg van te duizelen.
Onze abonnees kunnen deze artikels herlezen op onze website, heeft u nog geen abonnement dan weet u direct wat vragen aan de Kerstman. U kan daar lezen over hoe de successen van Team Lossignol mede te danken zijn aan een injectie Willem de Bruijn op hun hok, over hun bijzondere ligging als Brabants schiereiland ingesloten door een Limburgse oceaan of dat ze jaarlijks 100 jongen kweken die geselecteerd worden enkel op prestaties.
Probleem was dus dat er niet veel meer te schrijven viel over de combinatie uit Budingen en hetzelfde geldt dus ook voor de Nederlandse vader en zoon uit Reeuwijk. Omdat Michel, Geert, Leon, Gerard en Sebastiaan ons in dit moeilijk parket gebracht hebben dachten we, dan mogen ze het zelf oplossen ook. We vroegen aan beide combinaties om enkele vragen voor mekaar te bedenken.
Dit is geen evidente opdracht want het duivenspel is wel wat verschillend in beide landen. Toch hebben beide partijen zich ernstig van hun taak gekweten en ze zijn enthousiast in hun pen gekropen. De Belgen tegen de Hollanders, de groep vrienden met een bescheiden mand en de professionele wereldster met een megahok. Allemaal heel verschillende mensen met diverse meningen, uiteenlopende karakters maar één gezamenlijke passie.
Gewapend met de vragen opgesteld door vader en zoon Verkerk trokken wij naar Budingen. Omdat wij soms een beetje gemeen zijn, stelden we Michel en Geert natuurlijk ook de vragen die zij voor Verkerk hadden voorbereid. U kan nu het eerste deel lezen van “Lossignol versus Verkerk”.

Lossignol versus Verkerk

DD: Heren, eerst en vooral proficiat, een gouden en een zilveren beeldje bij voor de collectie.
Geert: Bedankt, zoiets went natuurlijk nooit. Vanzelfsprekend zijn we heel blij en zeker omdat we het heel lang niet verwacht hadden. Johan Donckers bijvoorbeeld behaalde de eerste maanden veel vermeldingen. Gelukkig voor ons liet hij het met zijn jongen wat afweten. (lacht)
Michel: We zijn hier echt wel fier op. Het is ook heel erg spijtig dat Leon er niet bij kan zijn. Hij was hier heel graag bij geweest, maar hij ligt momenteel helaas in het ziekenhuis. Zijn leeftijd he, in de zomer was hij nog heel goed en fanatiek met de duiven, maar nu in de winter is het zwaarder. Hopelijk is hij er volgend jaar terug bij. Zorg er aub voor dat zijn foto ook in de krant komt.
Geert: Ja, Leon moet er zeker bij. Alles wat wij van duiven weten komt van hem. Zonder Leon zou jij hier nu niet zitten.

DD: Komt allemaal in orde en dan zullen we nu maar met de vragen van wal steken? Zoals jullie weten heb ik het mijzelf gemakkelijk gemaakt, ik zit hier enkel om jullie antwoorden te noteren, want de vragen heb ik laten opstellen door de heren Verkerk.
Dit is voor mij een jongensdroom die uitkomt, de Willem Ruis en Eric Van Looy in mij komen naar boven. Als een heuse kwismaster kan ik jullie nu vragen: “Heren, zijn jullie er klaar voor? Hier volgt de eerste vraag.”

Bas: Jullie spelen met een deel van de duiven klassiek weduwschap met doffers en een deel totaal weduwschap. Hierbij blijven ook partners van goede duiven op een gegeven moment thuis. Hebben jullie weleens overwogen om ook klassiek weduwschap met duivinnen te spelen?
Michel: (droog) Nee!

DD: Als jullie dit niet zien zitten, waarom niet? Omdat zeker in België meer en meer voor deze spelmethode wordt gekozen.
Michel: We hebben daar te weinig plaats voor en ik te weinig tijd. Dan hebben we extra ruimte nodig voor die extra doffers. Die moeten ook extra verzorgd worden.
Geert: We kunnen natuurlijk alleen voor onszelf spreken, maar bij ons is het dus vooral een keuze om zoveel mogelijk te kunnen spelen. Om meer duiven te kunnen spelen en zo ook beter te kunnen selecteren. Als wij een doffer die goed vliegt thuislaten als partner voor een weduwduivin, weten we van hem dat hij een bewezen vlieger is.
Michel: Elk systeem heeft voor- en nadelen maar voor ons wegen de voordelen niet op tegen de nadelen.
Geert: Een mogelijk voordeel zou kunnen zijn dat we dan wat grotere groepen hebben om te trainen. 16 weduwnaars dat is eigenlijk niet ideaal, die groep zou wat groter mogen zijn.
Michel: Daar zijn ook andere oplossingen voor. We hebben hetzelfde met de duivinnen, een groep van 17-18. Later op het seizoen laat ik die trainen met de jongen, dan vliegen ze beter.

Bas: Jullie gebruiken tot tevredenheid diverse bijproducten, maar hebben jullie ook wel eens geprobeerd zonder deze producten te vliegen? Als er nog één product over zou mogen blijven, welke zou dit zijn? En waarom?
Michel: Elektrolyten!

DD: Dat kwam er snel uit!
Michel: Eerst en vooral, ik ben ervan overtuigd dat er door duivenmelkers heel veel gegeven wordt wat niets uitmaakt. Kijk, bij elektrolyten zie je de duiven letterlijk opfrissen. Het is ook wetenschappelijk bewezen dat dit werkt. Dat is net het probleem met veel van die producten, hoe bewijs je dat iets werkt? Dan moet je twee hokken zetten met evenveel duiven en de ene een bepaald product geven en de andere niet.
Geert: Met gelijkwaardige duiven, en dan nog is nooit alles hetzelfde. Wat als er in het ene hok gewoon een paar betere duiven zitten?
Michel: Ik ben ooit eens een maand voor het einde van het seizoen gestopt met alle bijproducten om de simpele reden dat ze op waren en ik geen goesting had om er bij te gaan halen. (lacht) Wel, we merkten geen verschil in het presteren van de duiven.
Geert: Natuurlijk hadden die voordien wel bijproducten gekregen. Misschien dat ze er al genoeg van binnen hadden en die nog nawerkten.
Michel: Dat kan inderdaad. Zoals ik al zei, het is heel moeilijk te bewijzen wat wel of niet werkt. Je hebt iets gegeven, je wint, dan blijf je dat maar geven he. Zo gaat dat meestal.

Bas: De betere liefhebbers zijn het er allemaal over eens dat goede duiven het belangrijkste is. Wat is volgens jullie de belangrijkste bijzaak om deze goede duiven te laten renderen?
Michel: Gezondheid! Het is een cliché misschien maar dat blijft het belangrijkste. De duiven moeten gezond zijn en liefst het hele jaar door. Tijdens de rui, tijdens de kweek, tijdens het seizoen, het hele jaar rond. Duivenmelker zijn stopt nooit en het belangrijkste is het op tijd gezien hebben.
Geert: Ik geloof echt dat er veel liefhebbers zijn die gewoon niet zien wanneer er iets aan hun duiven scheelt. Toen ik vroeger nog duiven aanpakte kreeg ik vaak duiven in mijn handen waarvan ik wist dat het niet goed ging aflopen.

DD: Maar wat doe je er dan aan om ze gezond te houden?
Michel: Zoals Geert al zei, veel kijken, de duiven observeren, als ze trainen, als ze eten, op het hok, daar leer je veel uit.
Ik zal eens vertellen hoe ik voer. Ik koop een aantal zakken en geef dit aan de duiven. Als ze van een bepaalde zak zaken laten liggen dan geef ik dat niet meer. Of ze lusten het niet, of ze voelen aan dat ze het niet nodig hebben, sowieso is het dan maar verspilling van voer en geef ik dus iets anders. Ik laat ze als het ware zelf kiezen.

DD: Je laat ze zelf kiezen. Doe je dit ook met koppelen, mogen ze dan zelf ook kiezen?
Michel: Neeeee! (lacht) Roger (Bruninx) die doet dat, maar daar kan ik niet tegen he. Die gooit alles maar bij mekaar. Ik heb al gemerkt bij de mensen die dit doen, negen van de tien kiezen de duiven gewoon de bak en partner van het jaar voordien. Nee, dat doen we dus niet, wij willen ook kunnen uitproberen, kunnen herkoppelen.
Zoals Verkerk altijd zegt, de kans dat er nog eens een goei uit komt is klein. Wat is een superkoppel? De meeste melkers hopen in hun leven het geluk te hebben om één echte superduif te hebben, om een superkoppel te hebben heb je er al twee nodig. Kweken blijft de lotto. We hebben nu een jaars koppel en van de vier jongen die ze gekweekt hebben waren er drie goeie, maar is dit een garantie voor de toekomst, nee toch?
Geert: Michel ergert zich tijdens de kweek. (lacht)
Michel: Absoluut. Ten eerste luisteren mijn duiven dan niet, daar kan ik al niet tegen. (lacht) En dan al die hoofdbrekers. Kijk, dit is mijn koppelstress (toont een A4’tje vol koppelnotities) !

Bas: Jullie hebben in het verleden ook gedurende het seizoen met (jonge) duiven gereden en zien daar net als wij geen voordeel in. Wat is in jullie ogen het nadeel hiervan?
Geert: In het coronajaar kwam ik zonder werk te zitten en had ik plots een zee van tijd, dan ben ik als een zot aan het rijden geslagen. Wat hebben we toen veel gereden zeg, maar het maakte allemaal geen verschil. (lacht)
Michel: Onze jongen worden natuurlijk op de schuifdeur gespeeld, mogelijk maakt het wel een verschil als ze op nest gespeeld worden. Ze moeten goed trainen, dat is belangrijk maar of dat nu op een lapvlucht is of aan huis, dat maakt niets uit. Ik hou ze hier wel aan het vliegen, ik steek de vlag, smijt een bal of doe iets anders, maar ze moeten blijven vliegen. Maar eens ze goed trainen doen ze dat ook uit zichzelf normaal.
Geert: Weet je nog, ik ben zelfs eens tot Mettet gereden, we dachten dat dit goed zou doen. (schatert het uit) Wij dus naar Mettet, zo stom geweest om ze om 14.30 u nog te lossen, 80 duiven. Toen ik terug thuiskwam was er nog geen ene thuis, ’s avonds waren er nog 20 achter en uiteindelijk zijn we er 10 kwijtgespeeld.
Michel: Doen we dus niet meer! We ondervonden ook dat je met de resultaten van die lapvluchten toch geen rekening kan houden, dat is heel anders dan in wedstrijd. Dan tekenden we de duiven die 1-2-3 arriveerden op het lappen als onze eerste 3 en dan kwamen ze als laatste thuis van de vlucht. (lacht)
Geert: Het kan natuurlijk wel eens gebeuren dat we bijvoorbeeld de achterblijvers mee wegvoeren met de jongen of zo, maar dat is anders.

Bas: Eerder heb ik gelezen dat jullie vaak duiven thuiskrijgen die te dorstig zijn. Nu ga ik ervan uit dat de KHF ook bij jullie inmiddels met twee nachten mand wordt vervlogen. Is dit nu beter geworden? (Zou te laat arriveren op een losplaats en snel daarna lossen funest zijn voor duiven?) Bij ons worden daarom alle vluchten verder dan 250 km (hart afdeling) ingezet op donderdag.
Michel: Als ik het goed begrijp is de vraag of wij voorstander zijn van twee nachten mand en dan is het antwoord volmondig “ja”. Alles moet gebeuren onder de beste omstandigheden, als ze het niet deftig geregeld krijgen met één nacht mand dan is twee nachten beter, simpel. Op tijd op de losplaats zijn en niet alles moeten afjagen is toch het beste.
Geert: Het is heel erg verschillend van week tot week. Vooral bij de jonge was het dit jaar een aantal keer een probleem.
Michel: Ik heb gehoord over dat initiatief (WAD) in Antwerpen, en naar het schijnt werkt het daar. Dan is mijn vraag, is het misschien dan niet verstandig om dit nationaal te organiseren. Het is heel goed dat die liefhebbers in Antwerpen dit doen, maar aangezien het werkt kan de KBDB dit dan niet beter nationaal regelen? [n.v.d.r. De KBDB is niet verantwoordelijk voor snelheid en kleine hafo, deze bevoegdheden liggen bij de PE’s.]

DD: Wat vinden jullie trouwens van de nieuwe vluchtkalender?
Michel: Goed, al is hij zeker niet in ons voordeel voor de Gouden Duif, maar daar kunnen we mee leven, het moet voor zoveel mogelijk mensen goed zijn.
Geert: Doordat er vijf keer Bourges gevlogen wordt hebben wij minder vluchten die aan 500 km komen op Bourges, maar het zij zo.
Michel: Het is misschien spijtig dat er wat namen verdwijnen, maar dan is dat maar zo. Beter een goede lossingsplaats dan een mooie naam. Het enige wat ik niet zo goed snap is dat ze Tulle geschrapt hebben, maar blijkbaar ben ik niet de enige.

Bas: In Nederland staat er een herindeling van de afdelingen (provincies) op stapel (van 11 naar 5). Zou dit voor België ook een optie zijn om landelijk nieuwe grenzen te bepalen?
Geert: Absoluut, die indeling in provincies is toch niet meer van deze tijd en compleet onlogisch.
Michel: Ik ken het systeem in Nederland niet maar zoiets moet je regio per regio bekijken. Het is toch absurd, wij zitten hier helemaal ingesloten door Limburg, de trek van Brabantse duiven zit hier niet.
Geert: Ook zitten de duiven hierdoor nog meer versnipperd. Lange, schuine zones zoals die onafhankelijke expert enkele jaren geleden uitgetekend had, daar kon ik mij perfect in vinden, dat zat logisch in mekaar.
Michel: Laat ons maar spelen tegen liefhebbers die voor en achter ons wonen, maar in dezelfde vlieglijn, geen probleem, dat is eerlijk.

Bas: In Nederland ben je lid van een club en daar korf je dan het gehele jaar in. Dus iedere week tegen dezelfde concurrentie in de club, samenspel, afdeling/provincie. In België kan men op veel plaatsen inkorven afhankelijk van het weer/de wind. In combinatie met de vorige vraag: zou dit in jullie ogen een verbetering of verslechtering in België zijn als het Nederlandse systeem gevolgd zou worden?
Michel: Daar zou ik geen enkel probleem mee hebben, dan is het voor iedereen hetzelfde. Maar nogmaals, dan wel indeling in zones en voor nationale kampioenschappen zouden enkel de zonale uitslagen mogen gebruikt worden, overal. Dan is het ook overal en voor iedereen gelijk en eerlijker. Voor de KHF zouden de zones in de breedte in twee gedeeld moeten worden (oost en west), en voor de snelheid in drie of vier delen.

DD: Dat is duidelijk. Om af te sluiten wil ik jullie ook enkele vraagjes stellen die jullie aan Gerard en Bas hebben gesteld. Hier zullen we wel wat sneller overheen gaan.

Hoe zou je als beginnende duivenmelker starten als je over een “normaal” budget zou beschikken? Bij wie zou jij je duiven halen en advies vragen?
Michel: Eén liefhebber zoeken die goed speelt en die kortbij woont als leermeester en voor de raad. Je begint, je weet van niets. Hoe kan je dan goede aankopen doen, eerst moet je de kneepjes leren.
Geert: Daarom is het ook belangrijk dat je iemand kiest die niet te ver weg woont, want dat werkt niet. Je moet niet alleen eens kunnen bellen, je moet te pas en te onpas kunnen langsgaan wanneer je weer eens iets niet weet.
Michel: En zeker niet op tien verschillende plaatsen gaan duiven halen en aan tien verschillende melkers raad vragen, want dan weet je op den duur niets meer. Dat is allemaal voor later, eerst moet je de basis mee hebben.

DD: Stel dat jullie nu zouden beginnen, geef eens een voorbeeld, bij wie zouden jullie dan gaan aankloppen?
Geert: In onze regio zijn er veel goede liefhebbers en namen noemen doen we niet graag, maar de liefhebber moet bij je passen en tijd voor je willen maken, het moet “klikken”.

Hoe kies je de getekende duiven (1, 2 en 3)?
Geert: Dat is na de kweek hetgeen waar we het meest ambras over maken. (lacht)
Michel: Voor ons is dit natuurlijk gemakkelijker dan voor Verkerk. Wat hij doet is heel straf, uit zoveel duiven de juiste 3 tekenen, daar doe ik mijn pet voor af.
Geert: Voor ons is het inderdaad veel minder moeilijk. Op de vitesse hadden we dit jaar bijvoorbeeld drie à vier echte uitschieters bij de oude. Voor de hafo moeten we kiezen uit tien tot twaalf duivinnen, dan is het al minder moeilijk he, de kans is vrij groot dat de juiste erbij zijn. Wij kennen onze duiven he, wij weten hoe die kleine ploeg vliegt. Bas weet dat blijkbaar bij die grote groep ook, echt knap inderdaad.
Michel: Het blijft natuurlijk moeilijk, zeker omdat kopvliegers vaak speciale duiven zijn. Zo hebben we een oude die 1e vliegt tegen 3000 d., 2e tegen 3000, die is goed bezig denk je dan, die moeten we tekenen. Dan blijft die 5 weken achter (lacht) en daarna vliegt die terug kop. Of die Vale die maar geen nieuwe duivin wilde. Hij trainde goed dus toch maar meegegeven, wint die toch de eerste prijs zeker.
Geert: Natuurlijk hadden we die niet bij de eerste 3 gezet. (lacht)

Waar halen jullie nog de motivatie om alle dagen het beste van jezelf te geven na het winnen van die massa eerste prijzen, provinciale en nationale titels, Gouden Duif, enz.?
Geert: Zonder Michel en Leon was ik al gestopt met duiven. Ik haal mijn plezier uit onze vriendschap en uit het samenspelen. Leon zien genieten, Michel zien vliegen met die duiven, daar doe ik het voor. Michel kan tien keer zeggen, maar wat doe je nu? Als hij dan later zegt, dat hebde niet slecht gedaan, daar word ik vrolijk van. (lacht)
Michel: Voor mij geldt hetzelfde. Winnen en prijzen winnen is heel plezant, maar het dagdagelijkse is het belangrijkste. Wij zitten uren samen, wij praten, wij lachen en wij hebben ambras. (lacht)
En wat mij ook heel veel voldoening geeft is wanneer anderen goed spelen met onze duiven. Dat is ook een stuk erkenning. Dat wil ten eerste zeggen dat je goede duiven hebt en ook dat je geen rommel doorgeeft. Voor duivensport moet je veel opofferen, vaak wordt zelfs de familie even aan de kant geschoven, dan is het leuk om te zien dat het toch tot iets leidt, dat je dat allemaal niet voor niets hebt opgeofferd. Dat er resultaat is.
Geert: Wij willen ook voor mekaar goed doen, dat is normaal he. De moeilijkste zaterdag op het jaar is de zaterdag dat Michel er niet is tijden het seizoen. Dan ben ik superzenuwachtig en moet alles perfect verlopen en moeten ze goed gevlogen hebben. Ik wil Michel niet in de steek laten he.
Michel: Echte vriendschap is het allerbelangrijkste. Je moet echt vrienden zijn anders blijft het niet duren, en je kan niet altijd gelijk krijgen, je moet kunnen geven en nemen.

De duivensport is de enige competitie waarbij amateurs en profs aan dezelfde wedstrijden deelnemen. Hoe houden we iedereen aan boord in de toekomst?
Michel: (lacht) Dat is een hele goeie en moeilijke vraag, daarom dat wij hem ook aan Verkerk hebben gesteld.
Volgens mij is er maar één oplossing. Iedereen gezamenlijk lossen en uitslagen maken, één voor iedereen samen en één voor niet-profs. Dat lijkt simpel, maar dat is het natuurlijk niet.
Geert: Bovendien, als je die profs eruit kegelt op je uitslag, tegen hoeveel duiven speel je dan nog?
Michel: Ook al, en hoe ga je bepalen wie een prof is en wie niet? Nee, ik zou zo niet direct kunnen zeggen hoe we dit eerlijk kunnen oplossen. Eén ding lijkt me wel duidelijk, iets zal er moeten gebeuren, nu verliezen teveel mensen het plezier in hun spel.
Geert: Heel benieuwd dus waar Bas mee op de proppen komt.

Tot zover het eerste deel van dit tweeluik. Na enkele aangename uurtjes nemen we afscheid van Geert en Michel. We vertrekken vanuit Budingen met in onze tas een leuk interview en een leuk setje vragen voor Gerard en Bas Verkerk.

Graag wensen wij uit naam van al onze lezers en ons hele team Leon een spoedig en goed herstel en aan alle drie nog een welgemeende proficiat. Gouden Duif word je niet zomaar en al zeker geen twee keer! Jullie betreden nu een illuster groepje van groten uit onze sport.
Lange, goed feesten en hou Michel wat in het oog! Michel, ik wens je terug hoofdpijn toe op 1 januari want dan is het zeker een goed feestje geweest. We zien mekaar 22 februari in Broechem!
Beste lezer, een prettig eindejaar en op naar Lossignol versus Verkerk binnen enkele weken!